"ကြၽန္မရဲ႕
ကဗ်ာဆရာ"
သူက ကဗ်ာတစ္ေယာက္ပါ။ကဗ်ာဆရာဆိုတဲ့အတိုင္းပဲ
ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေအးေဆးတယ္ စကားေျပာနည္းၿပီး စိတ္ႏွလံုးေကာင္း႐ွိသူတစ္ေယက္ပါ။သူ႔ေၾကာင့္တစ္ပါးသူေပ်ာ္႐ႊင္အဆင္ေျပေနရင္
စိတ္ေက်နပ္ သူေပါ့။သူအလုပ္ပိတ္ရက္ေတြဆုိ ကြၽန္မဆိုင္ေလးကို အလည္လာတယ္။ကြၽန္မ က ရတနာပံုတကၠသိုလ္မိန္းထဲမွာ
ကြန္ပ်ဴတာစာစီစာ႐ိုက္နဲ႔ဓာတ္ပံုဆိုင္ေလးဖြင့္ထားတယ္။ကြၽန္မ ဆိုင္မွာ ေကာ္ဖီထုတ္က မျပတ္တမ္းဝယ္ထားရတယ္။သူလာၿပီဆိုတာနဲ႔
ကြၽန္မက ေကာ္ဖီခါးခါးေလးေဖ်ာ္တိုက္ပါတယ္။သူက ေကာ္ဖီခါးခါးဆိုသိပ္ႀကိဳက္တာ။သူကိုကြၽန္မက
အရမ္းေလးစားလို႔နာမည္ေတာင္မေခၚဘူး။ဆရာ လို႔ပဲေခၚတယ္။သူကလည္းကြၽန္မကိုဆရာမ လို႔ပဲေခၚတယ္။ဆရာက
ငယ္ငယ္ေလးကတည္းကစာေပေလာက ၊ ကဗ်ာေလာကထဲကိုေျခစံုပစ္ဝင္ခဲ့တာ။ကြၽန္မ ထက္ အသက္ငယ္ေပမယ့္ေလးစားစရာေကာင္းပါတယ္။ကြၽန္မကလည္း
ဂ်ာနယ္ေလးေတြမွာ ဝတၳဳတို ၊ ေဆာင္းပါးအနည္းေလာက္ေတာ့ပါဖူးပါတယ္။စီးပြားေရးက တစ္ဖက္ဆိုေတာ့
အဲဒီစာေရးဖို႔ကစၥဘက္ကိုမလွည့္ျဖစ္ဘူး။
ဒီေန႔လည္း တနဂၤေႏြ ေန႔ ႐ုံးပိတ္ရက္ဆိုေတာ့
ကြၽန္မရဲ႕ကဗ်ာဆရာေလး ကြၽန္မဆိုင္ေရာက္လာမယ္ဆိုတာ ေဗဒင္သြားေမးစရာမလိုေပ။
"ေဝါ....တီ....တီ"
ေဟာ ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ကဗ်ာဆရာေလးေရာက္ေတာ္မူလာပါၿပီ။ဒါနဲ႔ကြၽန္မလည္း
ထိုင္ေနတဲ့ေနရာကေနထၿပီး ဆရာကိုထြက္ႀကိဳလိုက္တယ္။
"မဂၤလာပါ...ဆရာ"
"မဂၤလာပါ...ဆရာမ"
"ဆရာ ေကာ္ဖီေသာက္မယ္မလို႔လား"
"ဟုတ္...ဆရာမ ေသာက္မွာေပါ့"
ဒါနဲ႔ကြၽန္မ သူ႔အတြက္ ေကာ္ဖီခါးခါးေလးတစ္ခြက္ကိုေဖ်ာ္တိုက္ၿပီး
ဧည့္ခံလိုက္တယ္။ၿပီးေတာ့ဆရာနဲ႔မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္မွာထိုင္လိုက္တယ္။
"ဆရာမ..စာမေရးဘူးလား။အခုလိုဆို္င္လူပါးေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုေရးလို႔ရတာပဲ။ေရးလို႔ရသေလာက္သာေရးထားလိုက္။ၿပီးရင္
ဆရာမ စာမူေတြကြၽန္ေတာ္ပို႔ေပးမယ္။"
ကြၽန္မထင္ထားသည့္အတိုင္းပင္ျဖစ္သည္။ကြၽန္မရဲ႕ကဗ်ာဆရာေလးက
ဆိုင္ကိုလာတိုင္း ဒီဓာတ္ျပာေဟာင္းႀကီးကိုပဲဖြင့္ျပေနၾကျဖစ္သည္။ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မကလည္းထိုဓာတ္ျပားေဟာင္းႀကီးပဲမၿငီးမျငဴနားေထာင္ေနမိသည္။ကြၽန္မရဲ႕ကဗ်ာဆရာေလးက
ကြၽန္မကိုေတာ္ေတာ္ေလးေမွ်ာ္မွန္းထားသည္။စာေပေလာကတြင္ သူ႔ထက္သာသည့္ စာေရးဆရာမေကာင္းတ္ေယာက္ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ၿပီးေတာ့
ကြၽန္မ ကနည္းနည္း ခပ္စိုးစိုးႏိုင္သည္။ဒါကိုပင္သိသိႀကီးနဲ႔ဆရာက ကြၽန္မကိုခင္မင္စြာေပါင္းသင္းေန႐ွာသည္။
"ေရးမွာေပါ့...ဆရာကလည္း ေနာက္ရက္ေတြက်ေရးမယ္ေနာ္"
"အိုေက....ဒီလိုမွေပါ့"
"ကဲ....ေကာ္ဖီေလးေသာက္လိုက္ပါအံုး။ေအးကုန္ေတာ့မယ္။"
ကြၽန္မလည္းစကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲလိုက္ေလသည္။ဆရာကလည္းေကာ္ဖီကို
ကုန္ေအာင္ေသာက္ၿပီးေနာက္ကြၽန္မအားႏႈတ္ဆက္၍ျပန္သြားေလသည္။ကြၽန္မရဲ႕ကဗ်ာဆရာေလးျပန္သြားေတာ့
ကြၽန္မလည္း လုပ္လက္စအလုပ္ေလးေတြကိုအစသတ္ၿပီးဆိုင္ကိုေစာေစာသိမ္းခဲ့သည္။
××××××××
မႏၲေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ေႏြရာသီကလည္းသိၾကတဲ့အတိုင္းပင္ျဖစ္သည္။ပူေလာင္အိုက္စပ္စပ္ႏွင့္တစ္ရက္တာလံုးကို
ကြၽန္မရဲ႕ဆိုင္ခန္းေလးထဲမွာၿပီးဆံုးသြားေလသည္။အခုေလာ ကြၽန္မတစ္ေယာက္ စိတ္ထဲတြင္မၾကည္မလင္ျဖစ္ေနသည္။အေၾကာင္းကေတာ့တျခားမဟုတ္ပါ။အိ္မ္ကလူေတြအဆင္မေျပလို႔
ကြၽန္မရဲ႕ခ်စ္သူေကာင္ေလစီးဖုန္းဆက္ပါတယ္။ဖုန္မကိုင္ဘူး။တျခားသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ဖုန္းနဲ႔ဆက္ေတာ့ဖုန္းကိုင္ၿပီး
ကြၽန္မဧ။္ ဟယ္လိုဆိုေသာအသံၾကားေတာ့ အလုပ္မအားဘူးဆိုၿပီးဖုန္းျပန္ခ်သြားသည္။ကြၽန္မရင္ထဲမွာေတာ့
ေႏြေနပူပူမွာ အက္စစ္မုိးေတြ႐ြာသြန္းေနၿပီ။ဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မရင္ဖြင့္စရာဆိုလို႔ ဆရာတ္ေယာက္သာ႐ွိသည္။ဒါနဲ႔ကြၽန္မလည္းဖုန္းကိုေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး
ကြၽန္မရဲ႕ကဗ်ာဆရာေလးစီကိုဖုန္းဆက္၍ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ေျပာျပလိုက္သည္။ဆရာက ကြၽန္မကိုအားေပးစကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာေပး႐ွာပါတယ္။ထိုအားေပးစကားမ်ားထဲတြင္
ယေန႔တိုင္နားထဲစြဲေနေသာစကားမွာ
"ကြၽန္ေတာ္တို႔က လူသားေတြေလ...ဆရာမ။ရယူလိုမႈေနာက္ကို
ေပးဆပ္မွဳ႕နဲ႔လိုက္ေနၾကသူေတြေလ။စိတ္မေကာင္းျဖစ္မေနပါနဲ႔။အနာဂတ္ကို ႏွစ္ဆယ့္သံုး ႏွစ္ပိုင္းတစ္ပိုင္း
ဒီဂရီေစာင္းၾကည့္လိုက္...ဆရာမဟာတစ္ေန႔ေန႔ရင့္က်တ္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာမွာပါ"
ဟုတ္ပါသည္။ကြၽန္မသည္ ယေန႔အခ်ိန္အထိ မရင့္က်တ္ႏိုင္ေသးေပ။လြမ္းေရးထက္ဝမ္းေရးခက္တယ္ဆိုတဲ့စကားအတိုင္္း
ကြၽန္မရဲ႕စိတ္ေတြကိုအလုပ္ထဲတြင္အာ႐ံုႏွစ္ခဲ့သည္။အလုပ္နည္းနည္းပါးလ်ွင္ ဆရာစီဖုန္းေခၚၿပီး
ကြၽန္မလွမ္းလွမ္းစေလသည္။ကြၽန္မဖုန္းဆက္တိုင္းမညည္းမညဴ ကြၽန္မေျပာသမ်ွကိုနားေထာင္ေပး႐ွာသည္။သံုးေလးပတ္ေလာက္
ဆရာ ကြၽန္မဆိုင္ကိုမလာျဖစ္ေပ။သို႔ေသာ္လည္း ကြၽန္မ နဲ႔ဆရာ ဖုန္းအဆက္အသြယ္ေတာ့မျပတ္ေပ။ကြၽန္မရဲ႕ကဗ်ာဆရာေလးဆို္င္မလာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းအရင္းက
ပရဟိတ လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ကိုင္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ေနာက္တစ္ပတ္မွာေတာ့ ကြၽန္မ ရဲ႕ကဗ်ာဆရာေလး ကြၽန္မဖတ္ဖို႔စာအုပ္ေတြနဲ႔အတူဆိုင္ကို
ဆိုင္ကယ္ေလးျဖင့္ေရာက္လာေလသည္။ထံုးစံအတုိင္းကြၽန္မကေတာ့ေကာ္ဖီတိုက္ေလသည္။ၿပီးေတာ့ဆရာက
ဓာတ္ျပားေဟာင္ႀကီးဖြင့္ေလသည္။
"ဆရာမ....စာေရးျဖစ္ေသးလား"
"ဟီးးးးမေရးျဖစ္ေသးဘူး။ဆိုင္မွာေရးမယ္ဆိုၿပီးလည္းမေရးျဖစ္ဘူး။အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း
ပင္ပန္းလို႔အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္"
"အင္း....ျဖစ္ရမယ္ဆရာမတို႔ကေတာ့။ကြၽန္ေတာ္ဆိုအလုပ္ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းပင္ပန္းညပိုင္းစာေရးစားပြဲေ႐ွ႔ေရာက္ၿပီးစာအုပ္ေတြျမင္ရင္ပင္ပန္းတာေတြေပ်ာက္သြားတယ္"
"ကြၽန္မ....ဆရာကိုတကယ္ေလးစားပါတယ္။ဆရာကတကယ္ေတာ္တဲ့လူပါ"
"ကြၽန္ေတာ္က ဆရာမကို ကြၽန္ေတာ္ထက္ပိုေတာ္ေစခ်င္တာ။ကြၽန္ေတာ္႐ွိေနတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာဆရာမစာေတြေရးျဖစ္ေအာင္ေရးပါ။ကဲ...အဲ့ဒီမွာ
ဆရာမဖတ္ဖို႔စာအုပ္ေတြဖတ္လိုက္အံုး"ဆိုၿပီးကြၽန္မကိုႏႈတ္ဆက္၍ျပန္သြားသည္။
ဆရာေျပာသြာရေသာစကားထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္႐ွိေနတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ
ဆရာမစာေတြေရးျဖစ္ေအာင္ေရးပါတဲ့။ဆရာကဘယ္သြားမွာမို႔လို႔လည္း။ပေဟဠိမ်ားစြာျဖင့္ဆရာေပးခဲ့ေသာစာအုပ္တစ္အုပ္ယူၿပီးဟိုလွမ္ဒီလွမ္လုပ္ေနခ်ိန္တြင္စာအုပ္ၾကားထဲက
ေဆးစစ္ခ်က္တစ္ခ်က္စာ႐ြက္တစ္႐ြက္ထြက္ၾကလာသည္။ဆရာက လူေလာကတြင္ အလြန္ဆံုးရတစ္လခြဲေလာက္ပဲေနရေတာ့မယ္။ထိုေဆးစစ္ခ်က္ေလးကိုဖတ္ၿပီးမွကြၽန္မဆရာေျပာခဲ့ေသာစကားေလးရဲ႕အဓိပၸာယ္ကိုသိသြားၿပီျဖစ္သည္။ကြၽန္မရဲ႕ကဗ်ာဆရာေလးျဖစ္ေစခ်င္သည့္အတုိင္းျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔
ကြၽန္မစိတ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုကၿပီ။ထိုစာ႐ြက္ေလးကိုလည္း စာအုပ္ၾကားတြင္ျပန္ညႇပ္၍ထားေပးလိုက္သည္။
×××××××××
ဒီေန႔ဆို္င္လည္းလူပါးေနသျဖင့္ ကြၽန္မ ကြန္ပ်ဴတာေ႐ွ႔တြင္ထိုင္ၿပီးဝတၳဳတိုတစ္ပုဒ္ကိုစတင္ေရးသားလိုက္သည္။ကြၽန္မ
အနည္းငယ္ေလာက္စေရးၿပီးခ်ိန္မွာ ဆရာဝမ္းသာေအာင္လု႔ိ ဆရာစီဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္တယ္။
"ဟယ္လို....ဆရာလား"
"ဟုတ္ကဲ့....ဆရာမ"
"ဆရာကိုဝမ္းသာစရာေျပာမလို႔။ဒီေန႔ဝတၳဳတုိေလးတစ္ပုဒ္စေရးတယ္ဆရာ"
"ဝမ္းသာလိုက္တာ...ဆရာမရယ္။
ၾကားရတယ္စကားက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့
မဂၤလာပါပဲ
ကဲ....ဆက္ေရးလိုက္အံုး"
"ဟုတ္ကဲ့...ဆရာ"ဆိုၿပီးကြၽန္မဖုန္းခ်ၿပီးစာထဲတြင္ျပန္စိတ္နွစ္၍ဆက္ေရးေလသည္။အားလပ္တဲ့အခ်ိန္တိုင္းေရးသျဖင့္
ဝတၳဳေလးမွာ ကြၽန္မ ထင္ထားသည္ထက္ အခ်ိန္ ႏွစ္ရက္ေစာ၍ၿပီးသြားေလသည္။ထုိ ႏွစ္ရက္ေလးမွာ
ကြၽန္မ ကိုယ့္စာမူေလးကိုျပန္ဖတ္ၿပီးလိုတာေလးျဖည့္ စာလံုးေပါင္းမွားတာေလးေတြလိုက္ျပင္ေနသည္။
ဒီေန႔တနဂၤေႏြေန႔ ကြၽန္မ စိတ္ေတြတက္ႂကြလမ္းဆန္းၿပီးေပ်ာ္႐ႊင္ေနသည္။ဆိုင္ကိုလည္းေစာေစာသြား၍ဖြင့္ၿပီးဘုရားပန္းလည္း
ဆိုင္သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ၿပီးေတာ့ လာအပ္ထားတဲ့အလုပ္ေလးေတြ လုပ္ရင္း ကြၽန္မရဲ႕ကဗ်ာဆရာေလးကိုေမ်ွာ္ေနမိသည္။ဒီေန႔မွအခ်ိန္ေတြကသိပ္ၾကာလို႔ကြၽန္မထင္မိသည္။ေန႔လည္ပိုင္းေလာက္မွာကြၽန္မရဲ႕ကဗ်ာဆရာေလးေရာက္လာပါၿပီ။ဆရာက
ဆိုင္ကယ္ေပၚကဆင္းဆင္းျခင္း မွာ မေျပာစဖူး ကြၽန္မကိုစကားေလးတစ္ခြန္းလွမ္းေျပာသည္။
"ဟာ....ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆရာမက ဒီေန႔
အရမ္းလွေနတယ္"
ကြၽန္မလည္းကုိယ့္ကိုမလံုမလည္းျဖစ္ၿပီး
႐ွက္ကိုး႐ွက္ကန္းႏွင့္
"လာပါဆရာရယ္.....ကြၽန္မေကာ္ဖီတိုက္မွာပါ"
ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မဆရာကိုစာမူေတြထုတ္ျပလိုက္တယ္။ဆရာကဖတ္ၾကည့္ၿပီးေကာင္းတယ္လို႔ေျပာတယ္။ကြၽန္ေတာ္စာမူေတြယူသြားၿပီးပို႔ထားေပးမယ္။ထိုေန႔က
ကြၽန္မ ဆရာကို ကတိတစ္ခုေပးခဲ့တယ္။
"ဆရာ..."
"ဟုတ္..ေျပာေလ ဆရာမ"
"ကြၽန္မ...ဆရာျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတိုင္းျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားၿပီးစာေတြကိုလည္းပံုမွန္ေရးပါမယ္လို႔
ကတိေပးပါတယ္"
ထိုစကားေလးကိုေျပာလုိက္ေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ကဗ်ာဆရာေလးက
မ်က္ႏွာေလးဝင္းလက္ေတာက္ပသြားၿပီး အနည္းငယ္ၿပံဳးလုက္သည္။ထိုအၿပံဳးဟာ ကြၽန္မအတြက္ ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္အၿပံဳးမွန္းကြၽန္မ
မသိေပ။ထိုေနာက္ဆရာကစာမူေတြယူၿပီးျပန္သြားသည္။ေနာက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ဆရာက စာမူေတြကို
ဘယ္ မဂၢဇင္းတိုက္ ဘယ္ဂ်ာနယ္တိုက္ ေတြပို႔ထားတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းဖုန္းဆက္၍လွမ္းေျပာသည္။ထို႔ေနာက္
ကြၽန္မ ေမ့ေမ့ေျပာက္ေျပာက္ ႏွင့္ ဆိုင္အလုပ္ေလးလုပ္လိုက္ စာေလးေရးလိုက္နဲ႔ တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့
ကြၽန္မရဲ႕ ကဗ်ာဆရာေလး ပို႔ေပးတဲ့ စာမူ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေပၚမွာပါလာသည္။စာမူပါလာလို႔
အားရဝမ္းသာစြာျဖင့္ဆရာစီဖုန္းလွမ္းဆက္ေတာ့ သူအိမ္ကလူေတြကိုင္သည္။
ကြၽန္မရဲ႕ကဗ်ာဆရာေလး
လူ႔ေလာကတြင္မ႐ွိေတာ့ဘူးတဲ့။အဲ့ဒီေန႔က စာမူပါလို႔ ကြၽန္မေပ်ာ္႐ႊင္မယ္လု႔ိထင္ခဲ့တာ။တစ္ကယ္ေတာ့
ကြၽန္မ မေပ်ာ္႐ႊင္ခဲ့ပါဘူး။
ေနာက္ရက္ ကြၽန္မရဲ႕ကဗ်ာဆရာေလးရဲ႕ နာေရးကို
ကြၽန္မေရာက္သြားသည္။ကြၽန္မေရာက္သြားေတာ့ ဆရာအေမက
"ဓာတ္ပံုဆု္ိင္က စာေရးဆရာမေလးလား"
"ဟုတ္ကဲ့ အန္တီ သမီးပါ" လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့
ဆရာရဲ႕အေမက စာအိတ္ေလးတစ္ခုထုတ္ေပးတယ္။
"သားက သူ မေသခင္မွာ သမီးကို ေပးေပးဖို႔
အန္တီကိုမွာထားတယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ အန္တီ ေက်းဇူးပါ႐ွင့္"လို႔ေျပာၿပီး
ကြၽန္မရဲ႕ကဗ်ာဆရာေလးမ်က္ႏွာကိုေနာက္ဆံုးသြားၾကည့္ၿပီးထိုင္ကန္႔ေတာ့၍လိုအပ္တာေတြကူညီၿပီးကြၽန္မျပန္ခဲ့တယ္။အိမ္ေရာက္ေတာ့
အခန္းထဲတန္းဝင္ၿပီး ဆရာေပးခဲ့တဲ့စာေလးကုိေဖာက္၍ဖတ္လိုက္သည္။
သို႔/
ဆရာမ...ဆရာမဒီစာကိုဖတ္ေနခ်ိ္န္မွာ
ကြၽန္ေတာ္က ဆရာမ နဲ႔ဘဝျခားသြားပါၿပီ။ဆရာမကို ႏႈတ္မဆက္ပဲထြက္သြားတာမဟုတ္ပါဘူး။ကြၽန္ေတာ့ေၾကာင့္ဘယ္သူမွစိတ္မဆင္းရဲေစခ်င္လို႔ပါ။တစ္ခ်ိန္မွာကြၽန္ေတာ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့
နာမည္ႀကီးစာေရးဆရာမႀကီးျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားပါ။
စာေလးမွာထိုေနရာမွာတင္အဆံုရသတ္သြားေလသည္။ကြၽန္မေလသူ႔ကိုဂတိေပးထားတဲ့အတိုင္း
နာမည္စာေရးဆရာမျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစာေနပါၿပီ။သူကိုေတာ့ကြၽန္မအၿမဲတမ္းအမွတ္ရေနမွာပါ။သူ႔အေၾကာင္းကို
ကြၽန္မစာေတြထဲမွာထည့္ေရးမယ္။သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြကိုလည္းသူ႔အေၾကာင္းေျပာျပမယ္။
သူက ကဗ်ာဆရာေလ။ႏူးညံ့တယ္။သိမ္ေမြ႕တယ္။သူ႔ေၾကာင့္တစ္ပါးသူေပ်ာ္႐ႊင္ၿပီးအဆင္ေျပေနရင္ေက်နပ္ေနတဲ့လူ။အခုသူ
အားလံုးကိုေၾကာခိုင္း၍ ထြက္သြားပါၿပီ။သူက ကြၽန္မဘဝကိုတိုးတက္ေအာင္လုပ္ေပးခဲ့တဲ့မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ေယာက္
ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ႏို္င္တဲ့ကြၽန္မရဲ႕ကဗ်ာဆရာေလးပါ။ အခု ကြၽန္မ နာမည္ႀကီးစာေရးဆရာမ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာကို
ကြၽန္မရဲ႕ကဗ်ာဆရာေလးသာျမင္ခဲ့ရင္ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္လိုက္မယ္မသိေပ။ကြၽန္မရဲ႕ကဗ်ာဆရာေလးေကာင္းရာဘံုဘဝေရာက္ေနမွာပါ။
ေလးစားစြာျဖင့္
ခ်မ္းျမ
No comments:
Post a Comment